Anansie #2

Toen Anansie ging, begon er iets groters...

Ik werk de koopavond en kijk uit naar het moment dat ik de muziek langzaam zachter mag doen. Indirect zeg ik daarmee tegen mijn klanten; ga alsjeblieft lekker naar huis mensen jullie hebben de hele dag de tijd gehad, ik wil naar huis.

Helaas is het nog niet zo ver, het is pas 4 uur. Dat staat gelijk aan mijn hoogtepuntje van de dag, een middagpauze voorzien van een heerlijk bakje koffie in de frisse buitenlucht, kijkend naar figuren die langslopen en als ik lang genoeg wacht zie ik een toerist altijd wel tussen de tramrails belanden met een “rent a bike”.

Deze middag belt papa mij net op het moment dat ik naar buiten loop.

‘Dag skattie, met papa”

“Hey pa” zeg ik en neem een flinke slok van mijn nespresso, die daardoor direct op is.

“Ik heb niet zulk leuk nieuws, het gaat niet goed met Anansie” zegt hij op een serieuze toon.

Anansie, onze hond is een schapendoes die al 14 jaar deel uitmaakt van mijn ouders hun leven. Een hele lieve, eigenlijk iets te sullige hond die geen vlieg kwaad doet. Hij is meer haar dan hond en is in al die jaren voor alle kleinkinderen een trekpop geweest die alles best vond.

“Wat is er aan de hand met hem?’ vraag ik hem ongerust.

‘Hij kan niet meer lieverd, mama en ik gaan zo naar de dierenarts toe maar de kans dat hij mee terug naar huis komt is klein. Daarna lopen we even door naar het Waterland ziekenhuis want ik moet bloedprikken van de arts’.

Anansie is mijn halve leven al onderdeel van ons gezin. Ik ben geen hondenmens maar ik houd wel van hem.

Behalve als het heeft geregend, dan ontwijk ik hem.

Ik loop de winkel weer in en deel met mijn collega’s het nieuws. Alsof het zo moest zijn is onze bezetting voldoende en is het rustig. Marta stuurt mij naar huis.

Ik hoef niet lang op de tram te wachten en de aansluiting met de bus loopt vandaag ook vlekkeloos.

Eenmaal bij mij ouders hun huis aangekomen zie ik dat ze nog niet thuis zijn.

Papa neemt niet op dus ik bel mama met de vraag waar ze zijn.

Haar stem is ingetogen en ik voel direct dat er iets is.

‘Wij zijn nog in het ziekenhuis, we moeten wachten op de bloeduitslag en die zijn de artsen nu aan het bespreken’.

‘Oke, ik stap nu in de auto en dan rij ik naar jullie toe’.

Antwoord ik haar kalm terwijl in mijn hoofd zich honderden vragen aandienen.

“Is goed schat, tot zo” zegt ze koeltjes. Ik weet niet of ze aangeslagen is door het zojuist laten inslapen van Anansie of dat er iets speelt wat ze nog niet tegen mij wil zeggen.

Ik parkeer mijn auto en loop het ziekenhuis binnen.

Mama wacht mij al op maar ik zie papa nergens. Ik voel een onbestemd gevoel in mijn buik en zoek mijn vader tussen alle mensen in de wachtkamer van de spoedeisende hulp.

Net op dat moment worden mama en ik opgehaald door een verpleegster die ons naar de kamer brengt waar pa tijdelijk is gestationeerd.

Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd, hij ligt daar relaxed te wachten. Je zou niet denken dat er iets aan de hand is. Ik snap er niets van.

“Wat doe je hier? Waarom moet je hier wachten? Wat is er aan de hand?’

Vraag ik hem op een snelle toon.

Hij kijkt mij aan en glimlacht.

“Ik heb met de dokter vanmiddag gebeld en die vroeg mij een aantal vragen. Ik heb de dokter antwoordt gegeven en naar aanleiding daarvan wil ze geen risico nemen en moest ik bloedprikken. Dus dat hebben we gedaan nadat we Anansie hebben weggebracht…’

Voordat ik even weer besef dat onze hond overleden is komt er een arts de kamer binnenlopen.

“Goedenavond meneer Verbond, hoe voelt u zich…?”

“Dag dokter, ik voel mij goed. Ondanks het feit dat ik samen met mijn vrouw onze lieve hond zojuist heb moeten laten inslapen.’

De dokter kijkt ons meelevend aan en gaat dan verder met de orde van de dag.

“Uw bloedwaardes laten hoge ontsteking waardes zien meneer Verbond, en dat baart ons zorgen met oog op uw geschiedenis. Wij hebben contact gehad met uw arts uit het OLVG en willen graag wat dingen uitsluiten voordat wij u weer naar huis sturen’.

Ewald is niet zo snel bezorgd en knikt instemmend toe.

‘Gelukkig speelt Ajax niet dokter, dus ik heb alle tijd voor jullie’ zegt hij met een lach.

De arts legt aan ons uit dat ze een scan en longfoto gaan maken om te onderzoeken of die ontsteking waardes ergens vandaan komen. Mijn vader is bekend met een hoge bloeddruk en trombose. Voordat de arts zijn verhaal af heeft gemaakt komen 2 verpleegsters mijn vader met bed en al ophalen.

“Tot zo, scatties…’ fluistert hij timide.

Het wachten lijkt eeuwen te duren maar feitelijk is Ewald snel weer in ons midden.

Hij geniet van zijn gratis kopje thee en tovert een gevulde koek uit zijn tas die niet meer rond is. Hij peuzelt hem op en vraagt of ik een stukje wil.

Als klein meisje stond ik nu al met een open mond naast hem maar nu kijk ik hem glimlachend aan en zeg, ‘nee hoor pa, eet jij hem maar lekker op!’

Ik wil niet delen dat ik geen eetlust heb. Er heerst namelijk een onbestemd gevoel in mijn buik. Een gevoel dat ik niet kan negeren. Een diepgeworteld gevoel waar ik verdrietig van word.

Ik kan mijn vinger er niet op leggen maar ik weet inmiddels wel dat mijn gevoel niet genegeerd mag worden. Toch probeer ik er niet naar te luisteren. Tegen beter weten in.

Het wachten op de uitslag duurt lang. We zien veel mensen door de gangen lopen en telkens slaat mijn hart een slag over als iemand even stopt bij onze deur.

Helaas lopen ze ons allemaal voorbij en zien we nog niet de dienstdoende arts die voor ons bekend is.

Dan hoor ik het geluid van voetstappen langzaam onze kamer binnenkomen.

Het is onze dokter, met een serieuze blik op mijn vader gericht, die nog net een kruimel amandelspijs uit zijn mondhoek wegveegt.

“Meneer Verbond” begint hij zijn zin.

Mijn vader kijkt hem vragend en tegelijkertijd hoopvol aan.

De dokter hervat zijn verhaal. Ik merk dat de toon van de dokter zijn stem anders is dan zojuist.

“Uit de scan is gebleken dat uw bloedwaardes verhoogd zijn door een longembolie, het is nu noodzaak om u zo snel mogelijk met medicijnen te behandelen en morgen te kijken hoe het er dan voor staat. U zult hier komende nacht blijven. Het advies van uw dokter uit het OLVG heeft u behoedt voor iets wat heel anders had kunnen aflopen…’

Mijn vader, mijn moeder en ik vallen alle drie even stil.

Onze emoties gaan alle kanten op, we voelen ons dankbaar maar verslagen tegelijkertijd.

Ewald is zoals altijd positief. Hij is blij dat we er op tijd bij zijn maar zijn gedachten zijn nog bij Anansie die zojuist naar de hondenhemel is gegaan.

Ik stel voor om wat spullen thuis voor hem op te halen samen met mama.

Hij weet mij precies te vertellen wat ik niet mag vergeten, namelijk zijn ipod met koptelefoon.

Verslagen loop ik met mama naar de auto, de hele weg naar huis praten we niet met elkaar.

Het voelt alsof we de 7-minuten durende rit nodig hebben om het voor onszelf te verwerken.

Eenmaal thuis aangekomen gaat mama over op de automatische piloot. Ik hoor haar hardop denken; tandenborstel, onderbroek, pyjama…

Ik kijk om mij heen en het voelt raar om hierbinnen te komen en geen hond te zien of te ruiken. Het is stil, een ongekende diepe stilte die niet past in dit altijd roerige liefdevolle huis.

Ik pak zijn gevraagde waardevolle bezit en stop het in mijn tas. Ik vind nog een snickers in de koelkast die ik erbij stop.

Mama en ik drinken een kopje koffie om even op adem te komen voordat we weer richting het ziekenhuis gaan.

Ik zie dat ze zich sterk houdt maar dat ze eigenlijk niet weet waar ze het zoeken moet.

Ik probeer haar met wat positieve woorden kracht en hoop te geven maar ik zie het haar ene oor in gaan en de andere uit.

Ze staat op en zegt gejaagd, ‘kom we gaan aniet’

Ik pak mijn sleutels en volg haar orders op.

We lopen rustig de gang op en komen zijn kamer binnen. Hij zit relaxed de spits en metro te lezen die hij gisterochtend onderweg naar zijn werk heeft gepakt op het station. Hij neemt altijd een stapeltje mee, handig voor de kattenbak of als hij aardappels gaat schillen.

Zijn ogen kijken boven zijn bril naar ons uit. Hij laat de krant zakken en verwelkomt ons weer met zijn warme liefdevolle lach.

Als je niet beter zou weten dan zou je je afvragen wat hij daar doet.

“Gelukt?’ vraagt hij aan mama, terwijl hij het vraagt zie ik dat hij probeert aan te voelen aan haar antwoordt hoe het met haar gaat.

“Ja, ik heb je gestreepte fleecepyjama erin gedaan, een extra onderbroek en een nieuwe tandenborstel.’

Hij kijkt haar iets langer aan dan normaal, knijpt zijn ogen een beetje toe en bedankt haar.

“Ik hou van je scattie” zegt hij bijna fluisterend.

Het is een mooi en intiem moment dat nog mooier wordt als hij zijn snicker ziet.

Hij keek mij aan en we hebben geen woorden nodig. Ik aai over zijn knieën en zeg alleen, “komt goed pap, ik zie je tamara”. (tamara betekend morgen in het Surinaams.)

Mama en ik nemen afscheid en gaan naar huis.

Het is een zware dag geweest.

Vandaag was de laatste dag van Anansie zijn leven.

En zonder dat wij het nog weten is het vandaag de eerste dag van Ewald en ons toekomstige leven.

Hier begint onze maar vooral zijn reis van “hoop doet leven”...

We komen na een emotioneel en fysiek uitputtende dag thuis aan, Anna opent de voordeur. Ze draait zich naar mij toe en zwaait kort.

Normaal zou ik nog even mee naar binnen gaan maar vandaag niet.

Ik wil haar de ruimte geven zodat ze alles rustig kan verwerken.

Eenmaal binnen wordt Anna overvallen met onvermijdbare harde vlaag van verdriet dat snel plaats maakt voor een ontembare woede.

Ze gaat zitten op de bank, op Ewald zijn plekje.

Normaliter heeft iedereen in de familie ontzag voor dat ene plekje op de bank. Iedereen mag daar lekker gaan zitten maar als papa/opa thuiskomt en wilt zitten dan zit hij daar en dan sta je gewoon op. Zo simpel is dat. Er was nooit ruimte voor discussie.

Anna staat op en grist alles wat met Anansie te maken heeft bij elkaar.

Zijn deken waar hij graag op lag, zijn leren riem die na 14 jaar zijn geur en huidvet om zich heen had, zijn etensbak en borstels. Ze loopt naar de tuin, haar pas is snel en volhardend.

Ze opent de deksel van de grijze container en pleurt alles in 1 keer erin.

Ze loopt terug naar binnen en voordat ze beseft wat ze zojuist heeft gedaan breekt ze in huilen uit.

“VER-DOMME” schreeuwt ze hard.